მიხვეულ-მოხვეული კიბე, ხის მოჩუქურთმებული აივნები, ღია ფანჯრებიდან გამოსული სხვადასხვა სურნელი, ეზოები, სადაც ქუჩის ხმაური თითქმის არ აღწევს - ეს იტალიური ეზოებია, რომლებიც თბილისში მეცხრამეტე საუკუნიდან ჩნდება.

თბილისელები ლაღი და გახსნილი ხალხი ყოფილა, უყვარდათ ერთმანეთთან ურთიერთობა, წვეულებები, რომლებიც ძირითადად სახლის სახურავებზე, ბანებზე იმართებოდა.

მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისში, ქალაქი ამიერკავკასიაში მეფის რუსეთის ადმინისტრაციული ცენტრი გახდა, იმპერიამ თბილისის ევროპული სტილით გარდაქმნა გადაწყვიტა და ბანები აკრძალა.

ქალაქმა ახალი არქიტექტურა ვერ იგუა და დაიწყო მისი გადმოქართულება. აქაურებმა საჯარო სივრცის ახალი ფორმა, აივნები მოიფიქრეს. სწორედ ამ აივნებით შეიქმნა ქალაქის განსაკუთრებულებული კულტურული ფენომენი.

აივნების არქიტექტურა განსხვავებულია, მეცხრამეტე საუკუნის 50-60-იანი წლების აივნები ქუჩაზე გამოდის, მოგვიანებით კი შენობის უკანა მხარეს ინაცვლებს და შიდა, ჩაკეტილ სივრცეს ქმნის.

ჩუქურთმას ხარატები ახალ არქიტექტურულ სტილს უსადაგებდნენ, აქაური სახლები სხვა ქალაქის სახლებისგან ღია სივრცით, მაღალი დონის ხელით შესრულებული ჩუქურთმებითა და აივნებით გამოირჩევა.

საყოფაცხოვრებო პირობების გაუმჯობესებაზე ზრუნვა მეოცე საუკუნეში, საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ დაიწყო. თბილისურ სახლებში, რომლებიც ხშირად ერთ ადამიანს ეკუთვნოდა, რამდენიმე ოჯახი ერთდროულად შეასახლეს, ეზოები ხმაურიანი და ხალხმრავალი გახდა, სავარაუდოდ, ზუსტად ამიტომ დაერქვათ მათ სახელი - იტალიური ეზო.როგორც აქ მაცხოვრებლები ამბობენ, ძველი თბილისის ცხოვრებაში ეზოს და უბანს განსაკუთრებული ადგილი უკავია. 

დღეს თბი­ლის­ში ასეთ ეზოს, სა­მე­ზობ­ლოს, ურ­თი­ერ­თო­ბებს თით­ქმის ვე­ღარ შეხ­ვდე­ბით, რაც ბუ­ნებ­რი­ვი­ცაა, XXI სა­უ­კუ­ნეს, ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის ეპო­ქას თა­ვი­სი მო­თხოვ­ნე­ბი აქვს, ცხოვ­რე­ბის აჩ­ქა­რე­ბუ­ლი ტემ­პი და გა­მოწ­ვე­ვე­ბი. ეს კი ცხა­დია, თბი­ლი­სე­ლებ­ზეც ვრცელ­დე­ბა. თუმ­ცა ასეთ ეზო­ში მა­ცხოვ­რებ­ლე­ბი იმას მა­ინც ჩი­ვი­ან, რომ ეს სა­მე­ზობ­ლო და მათი ურთიერ­თო­ბე­ბი სა­დღაც გაქ­რა და ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ გა­ცივ­დნენ.